Κάποιοι…

Μου αρέσει να παρατηρώ
τους ανθρώπους. Να χαζεύω
το βλέμμα τους, να προσπαθώ
να μαντέψω τι σκέφτονται.

Το πρωί κάποιοι έρχονται
κρατώντας ένα ποτήρι καφέ,
καυτό, προσπαθώντας να μην
τον χύσουν. Κάποιοι
έρχονται με φόρμες και
καπελάκι, οι περισσότεροι
σήμερα, φοράνε ζακέτες
γιατί αν και
Νοέμβρης είναι αρκετά
ζεστά ακόμα.

Και οι ζακέτες τους
έχουν κουκούλες. Κάποιοι
έρχονται μόνοι τους,
κάποιοι έρχονται με
παρέα, κάποιοι σου
μιλάνε, και κάποιοι
σε κοιτάζουν σκεπτικοί.

Κάποιοι έχουν μακριά
μαλλιά, κάποιοι κοντά,
κάποιοι ξανθά, κάποιοι
είναι μελαχρινοί. Άλλοι φοράνε
γυαλιά, άλλοι όχι. Κάποιοι είναι
έλληνες, κάποιοι όχι,
κάποιοι χαμογελάνε.

Κάποιοι κρατάνε στυλό και
γράφουν σημειώσεις, κάποιοι
είναι ντυμένοι με μαύρα,
κάποιοι με χρώματα. Οι
περισσότεροι με μαύρα.

Κάποιοι συμμετέχουν στο
ζωηρό ψίθυρο της αίθουσας,
κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι
τεντώνονται, κάποιοι δαγκώνουν
το καπάκι από το στυλό.

όλοι για κάποιοι λόγο είναι
εδώ μαζεμένοι. Δεν είναι ο ίδιος.
Μπορώ να αισθανθώ τη
δίψα για γνώση, την
ανάγκη για αναγνώριση,
την λύσσα για χρήμα. Όλα
μαζί σε ένα συνονθύλευμα
από εικόνες, όνειρα που
από το νου τους έρχονται
στα μάτια μου.

Πλανούνται οι εικόνες
μα μπερδεύονται. Ακούω
φωνές δυνατές, αντρικές,
γυναικείες, να διηγούνται ιστορίες,
να λένε ανέκδοτα, να γελάνε.
Μια έντονη προσπάθεια να
είναι μέλος της αγέλης, να
κοινωνικοποιήσουν τους φόβους τους,
τις ανασφάλειες τους, Μυρίζονται
τους φόβους, είναι σε αγέλες,
όπου η ανασφάλεια του ενός
καλύπτεται από τα υπόλοιπα
μέλη. Κάποιες αγέλες
είναι ανοικτές, μα κάποιες
κλειστές, κάποιες σε χαιρετούν
με χαμόγελο και κάποιες σε
αγνοούν. Κλείνονται στο μικρόκοσμό
τους για να προστατευθούν
από τον επερχόμενο κίνδυνο.

Η νοημοσύνη του ανθρώπου, εκτός
από το χάρισμα που του έδωσε,
του να απορεί, του έδωσε και
την κατάρα να είναι δέσμιος στις
πρωτόγονες τεχνικές επιβίωσης που
έχει εφεύρει. έτσι αναγνωρίζει τα
συναισθήματα, τους φόβους, τα ένστικτα
και τις ανασφάλειες. Με βάση τα
αρχέγονα ένστικτα της επιβίωσης.
Και όσο το μυαλό κοινωνικοποιείται

τόσο λειτουργεί σαν υποεπίπεδο
μιας κοινής συμπεριφοράς,
νομίζει τους ανθρώπους,
για κυνηγούς. Έχοντας κτίσει
μια κοινωνική κλειστή αγέλη,

βλέπει τον εξωτερικό παράγοντα
σαν εχθρό που θα του στερήσει
την ανάγκη να έχει μια μικρή
αποκλειστικότητα.

Και μετά είναι η εικόνα,
άλλη εύθυμη, άλλη καταθλιπτική,
άλλη απλά νοσταλγική. Όλα μαζί
στο ίδιο καζάνι. Πολλές εικόνες,
κάθε δευτερόλεπτο μεταβάλλονται,
και συμπληρώνονται από διαφορετικούς
ήχους. Σαν βίντεο σε προβολέα
χάρτινο, τσαλακωμένο, αντανακλά
το φως διαφορετικά από κάθε
γωνία. Όσο πιο κοντά είσαι τόσο
πιο καλά βλέπεις ένα πολύ μικρό
κομμάτι, μα δεν βλέπεις τίποτα άλλο
καθαρά. Μακρύτερα σαν είσαι
τόσο περισσότερο βλέπεις, μα δεν
ακούς τις φωνές, ούτε νοιώθεις τον
παλμό την ενιαίας κίνησης.

Επιβλητικές μορφές κάθε μια
με διαφορετική όψη σε κάθε
γωνιά. Είναι το φως που
φταίει γι αυτό. Είναι το
φως που σε προκαλεί να
αποδεχτείς ότι κάνεις
λάθος βλέποντας με τα μάτια
σου. Κάθε σκιά, αλλάζει
μέγεθος, αλλάζει υφή, αλλάζει
μορφή ανάλογα με τον τρόπο
που την κοιτάς. Είναι απλά
η έλλειψη του φωτός ή είναι
η ύπαρξη του φωτός κάπου
αλλού. Μικρές, κοφτές αναπνοές,

καθαρίζουν το υπόλοιπο της ημέρας.
Ραγισμένοι τοίχοι έρχονται να
βοηθήσουν στην πλάνη που
λέγεται εικόνα. Η εικόνα που,
αντανακλά το μυαλό μας για μας,
είναι ανούσια, διότι ποτέ δεν
συμβαδίζει με τον τρόπο που
μας βλέπουν οι άλλοι, με τον τρόπο
που βλέπουμε εμείς το ραγισμένο
καθρέφτη.

Το φως πέφτει από παντού σ' αυτή
την αίθουσα. Το άρωμα που
φορώ σήμερα μου αρέσει
περισσότερο από το χθεσινό.
Σταματάω να σκέφτομαι, και
συνεχίζω με αγονία να
παρατηρώ τους ανθρώπους.