Νυχτερινές σκέψεις

Μου λες πως οι στίχοι
πρέπει να ναι τέλειοι ,
πως πρέπει να είναι αέρινοι
και να σε γεμίζουν χαρά.

Μα η ποίηση δεν είναι τέλεια
σου λέω εγώ. Είναι το ελάττωμα
των ανθρώπων που κυνηγούν
το τέλειο. Μα οι άνθρωποι
δεν είναι τέλειοι. Χαρίζουν
ανάσα στο σκοτάδι και έχουν
τους στίχους ενός μελαγχολικού
ποιήματος για αναπτήρα. Και

προσπαθούν να διακρίνουν
μέσα από τη βουή, μέσα
από τη σιωπή, προσπαθούν
να μάθουν πράγματα καινούρια
να λιώσουν ένα κερί
πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο
κρασί, χειμώνα, με παραμύθια
να γεμίσουν το νου τους,
με φώτα και με αλλοιωμένες εικόνες
να φτιάξουν μια πραγματικότητα
που επιθυμούν, αλλά δεν τολμούν.

Να, με στοιχειώνουν πάλι,
τα ποιήματα. Έρχονται μια
στιγμή που πολλοί από
εμάς μυρίζουμε το χαρτί
για να δούμε τι άρωμα
έχουν τα λόγια. Ακουμπάμε
το αυτί μας στα γράμματα
για να νοιώσουμε τους κραδασμούς
της καρδιάς όταν τα λόγια
γράφονται, γίνονται ουσία
πάνω στο κιτρινωπό χαρτί.

Ψηλαφώ τις λέξεις σαν
να είναι άνδρας ώριμος,
σαν να νοιώθω, θαρρώ τα γένια του
ανάμεσα στα δάχτυλά μου,
προσπαθώ να τον φιλήσω.

Μάταια. Μια στιγμή , μια μικρή
παύση , στο αέρα υπάρχουν διάσπαρτα
τραγούδια του Άσιμου, να μου θυμίζουν
τους κροκανθρώπους, την άλλη όψη
της ύπαρξης . Σκιερά βήματα ηχούν
πίσω από την πόρτα μου. Είσαι κάποιος
φίλος, ή είναι απλά η ιδέα μου;