Περασμένες τρεις

Σκυμμένος, για ακόμη
μια φορά προσμένω
το μαρτύριο αυτό...
Περασμένες τρεις....

Προσπαθώ να βρω
τον εαυτό μου
και συ..

Κοιτάς μοναχά τον καθρέφτη
σου.

Ακούω μια μηχανή
πάλι σε κουβάλησαν
ως εδώ...

Σκέφτομαι πως δεν
θέλω να σε δω
να σε ακούσω
να σε μυρίσω,

αλλά εσύ...

τη σιωπή που τόσο
νοσταλγικά προσποιούμαι
τη διέλυσες με την

άθλια φωνή σου..

Σκυμμένος προσπαθώ να
νοιώσω κάτι άλλο
από απέχθεια, ίσως
λύπηση

μα τίποτα,

απλώς λίγο οι
παλμοί μου
αυξάνονται...

Τίποτα παραπάνω
είμαι κενός από
σένα...

Προσεύχομαι στον
άθεο θεό σου να
μην ανοίξεις τη
λευκή μου πόρτα,

κρύβομαι από σένα,
από μένα..

μη δεις πως δεν
κοιμάμαι..

Εκείνη η σιωπή
πλέον έχει μείνει
παραμύθι φάλτσο

και λυγμοί ενός
ζώου που
δεν αισθάνεται
τίποτα παρά
ευγνωμοσύνη για ένα χάδι.

Έχεις μπερδέψει τους ανθρώπους
με σκυλιά και τις
κραυγές της ψυχή
για αναστεναγμούς

λησμονιάς...

Ξανά έκλεισε η πόρτα,
άκουσα ένα μικρό
βαρύ ήχο...

Δεν σε έχω εδώ...
Δεν σε θέλω εδώ,

Κάπου είδα χτες λίγο
αίμα...

Σιχαίνομαι να σε κοιτάζω.

Άσε μου λεφτά και

Φύγε.