Η Αραχνούλα

Σαν βλέπω το μικρό
άδειο ποτήρι, θαρρώ
είναι έξι το πρωί,
με πιάνει μια μελαγχολία
η οποία με ακολουθεί
για το υπόλοιπο της
μέρας.

Σαν με επισκέπτεται αυτή η
μικρή μαύρη αραχνούλα, με
κοιτάει με τα νωχελικά της
μάτια και δειλά-δειλά αγγίζει
τα ακροδάχτυλα του χεριού μου,

νοιώθω σαν ένα νήμα να με
έχει εγκλωβίσει στο μικρόκοσμό
της. Είμαι βουνό για εκείνη,
ένα πράγμα περίεργο, τρομακτικό
που συνεχώς κινείται. Ακούει
την καρδιά μου σα σεισμό
που θέλει να γκρεμίσει
το μικρό της σπιτάκι.

Νοιώθει την ανάσα μου
σαν άνεμο που προσπαθεί να
την πετάξει μακριά.

Και όσο προσπαθεί να
μην λυγήσει στην μοίρα
της που την οδήγησε
κοντά σε ένα τέρας,
τόσο εγώ χαζεύω το
σκουριασμένο, άδειο ποτήρι

που περιμένει για μια
ακόμα μέρα να χαθεί
και να χαρίσει ζωή στην
άχρηστη γυάλινη θήκη
της μοναξιάς.