Πριν Το Πρωί

Φως είναι αυτό που
τόσο λίγο ξεφεύγει τη
μαύρη ροή του
χωροχρόνου. Εκεί στο
απάνεμο κενό, τα
χρώματα μπερδεύονται

Το άσπρο μπλέκει με
το μαύρο, κίτρινα και
κόκκινα χάνονται μαζί
φλόγες μπλε γίνονται
πράσινες και καίγονται
με σκόνες.

Δύο χρώματα κυριαρχούν
στις σιωπηλές ανούσιες
σκιές. Το κόκκινο το
πράσινο. Ξινό, πικρό μα
τελικά σου καρφώνεται
σαν πέτρα μυτερή στο
πίσω μέρος του κεφαλιού
σου. Και περιμένεις την
επόμενη φορά.

Κι όμως, μόνο του δεν
δεν είναι τόσο ωραίο γιατί
κάτι λείπει από την
χλωμή υφή σου.

Μμμ… αυτή η
άσπρη σκόνη, που
κρυσταλλάκια είναι πριν,
μέσα στο άοσμο υγρό
σου την πετάξουμε.

Γλυφό, αλλά χωρίς
αλμύρα, με τόσο γλυκιά
γεύση, τόσο εύμορφο
που σε τρελαίνει να το
χαζεύεις και μόνο. Αναδύει
μια τόσο χαλαρή και
γήινη μυρωδιά.

Και τότε, το μόνο
που μένει είναι να
μπερδέψεις τις δύο αυτές
μυρωδιές. Ήρθε η στιγμή
του τελετουργικού. Τώρα
είναι το πιο σημαντικό
μέρος της δημιουργίας.

Σαν άγγιξε η πρώτη
σου σταγόνα το σαν
φωτιά κατακόκκινο υγρό,
νοιώθω ήδη την ύπαρξή
μου να αδημονεί για
μια σου σταγόνα, αυτή
την πρώτη.

Αγγίζω τις μυρωδιές
και τις χαϊδεύω πρόστυχα.
Είναι σαν να ξεκινάει ένα
όργιο , όπου όλα επιτρέπονται
με όμορφα αγάλματα στητά
και σκληρά, άκαμπτα, που
σιγά-σιγά ο έρωτας λυγίζει.

Μπερδεμένα τα λόγια, μπερδεύονται
ακόμα τα υγρά. Σχεδόν
έχει τελειώσει το τελετουργικό που
μέλει να γεμίσει τούτη τη
σκοτεινιά με περισσότερο φως.
Περισσότερα φώτα και χρώματα
περίεργα και σκούρα. Της
φαντασίας, σκηνές και τέρατα,
γίνονται ένα.

Και τώρα είναι που
αρχίζει η μαγική μαεστρία.
Με την πρώτη γουλιά, ο
νους ξεκινάει να ενοποιείται,
δεν ξεχωρίζει το φανταστικό
ή το πραγματικό. Όλα είναι
ένα, μια σκέψη, μια ρουτίνα,
μια ιστορία.

Φωνές στο κεφάλι, εξακολουθούν να
σε οδηγούν, εκεί που φοβάσαι
να πας μόνος σου. Σε
μεταφέρει σε κόσμους που δεν
φοβάσαι τη σκιά σου, σε φίλους
που δεν υπάρχουν.. Αγγίζεις
μυρωδιές που άλλοτε αγνοούσες.
Και τότε αρχίζει το ταξίδι
αυτό που μόνος σου πηγαίνεις,
ακόμα και με παρέα..