Ξημέρωσε, πάλι

Κάνει κρύο. Τα σκυλιά γαβγίζουν πάλι
Είναι νύχτα. Κι εγώ σε περιμένω. Μέσα στην κρυφή
φυλακή μου σκέφτομαι τα λόγια
σου. Λόγια του αέρα, λόγια της
βροχής. Πράξεις σαν χαλάζι χοντρό
που πέφτει όταν έχει κρύο.
Κι εγώ, μένω πάλι εδώ, να σε περιμένω.

Μου είχες δώσει κάποτε μια
Υπόσχεση. Πολλές υποσχέσεις.
Μα πάλι εσύ φεύγεις, χωρίς να
σκεφτείς μήπως κάνεις λάθος.
Μια φωνή σε φωνάζει να
μην φύγεις. Δεν είναι η δική
μου. Το φως κλείνει. Τα φώτα
κλείνουν. Και πάλι σιωπή. Μόνο
τα σκυλιά γαβγίζουν στο πέρασμά σου.
Δεν είσαι πια μόνος. Ή έτσι νομίζεις.
Κι εγώ, μένω πάλι εδώ, να σε περιμένω.

Η μουγκή νύχτα φεύγει. Φοβάται το φως.
Όπως κι εσύ. Φοβάσαι να κοιτάξεις
τη φωτιά στη σπηλιά γιατί είσαι δειλός.
Απλά κλείνεις τα φώτα και φεύγεις.
Σέρνεις πίσω σου ερείπια και χαλάσματα,
ανθρώπους, όχι ζώα. Εκεί που είσαι, καλά να
είσαι. Μη σκέφτεσαι τίποτα. Μόνο
μην χτυπήσεις το κουδούνι. Θα τους ξυπνήσεις. Πάλι.
Κι εγώ, μένω πάλι εδώ. Δεν σε περιμένω, πια.