Ένας άγγελος, ένας δαίμονας

Ένας άγγελος, ένας δαίμονας...

‘Ένα σώμα… ‘Όταν δύο
οντότητες σαν μια μοιάζουν
και η αγάπη αγγίζει τη
μια μόνο, τότε είναι
ο δαίμονας που αγγίζει
τον άγγελο.

Δύο φωνές που ραγίζουν
σαν μιλούν η μια για
την άλλη.. και πονούν
φοβούνται.

Ένα μυαλό που σκέφτεται
και ένα σώμα που μιλάει…
Κι όμως έχει υπάρξει αυτό
το τέλειο συναίσθημα…

Και δάκρυα που τρέχουν
από το ένα μάτι σου…
και λυγμοί που ακούγονται
μόνο στην ψυχή μου…

Είναι δικά μου.. τόσο μακριά,
τόσο κοντά.. Τόσο ίδιοι,
τόσο διαφορετικοί..

Σε αγκαλιάζω, δεν είσαι
εσύ αυτός που μου ζητάς
τα πάντα.. Ένα τίποτα.
Και πονάς, πονάω και εγώ..
Δεν μπορώ να σου δώσω ότι
έχω, κ’ εσύ μου δίνεις
ότι

μπορείς. Είμαστε

και οι δύο τόσο ίδιοι, μια
σκιά, μια φωνή.

Και τώρα που ξέρω πως
σ’ αγαπώ, ποτέ δεν το
ήξερες, ποτέ δεν θα το
μάθεις.

Σε νοιώθω τη νύχτα και
τη μέρα κοντά μου και
σκοτεινιάζουν τα όνειρα
μου…
Σε θέλω σαν σκιά
φωτεινή που θολώνει του
απείρου το πέρασμα.

Μια αιωνιότητα, μια
ζωή άνομβρη που δεν
είναι σαν την προηγούμενη.

Δευτέρα πλέον, ακόμα τα
ίδια συναισθήματα…

Κι όμως.. δε φταις εσύ
ούτε κ εγώ. Ποιος;
Ποιος καθορίζει αυτά που
νοιώθουμε αλήθεια;

Υπάρχει κάτι στο βουνό;
Υπάρχει κάτι στις σκιές;
Υπάρχει κάτι στο βούρκο…;

‘Η μοναχά οι άνθρωποι
που ζητάν σε μια βραδιά
να αισθανθούν ένα κομμάτι
κρέας;

Υπήρχες εσύ για μένα ή
ήσουν μια ουτοπία;

Απορώ με τον εαυτό
μου που σε σκέφτεται
ακόμα σαν να ήσουν
μια λάμψη, ένα τόξο ουράνιο,
πολύχρωμο, μα συνάμα βουβό…

Και χωρίς εσένα.. δεν ζω…
Μοιρολογώ τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα
που ένοιωθα την ανάσα σου.

Για μια αιωνιότητα γιατί να
ζω, αν ζω χωρίς την πνοή σου;

Θλίβομαι….

Δακρύζω.. Αγαπάω…
Νοιώθω ό,τι μπορώ να
νοιώσω.. και λίγο
παραπάνω…

Αφού η νύχτα για τα
καλά έπεσε…
Το μόνο φως που νοιώθω
κοντά μου είναι των
κεριών..

Σε θυμίζουν, μες τα σχήματα
που γλύφουν το χαρτί..

Σαν ένα σώμα… ένας
άγγελος και ένας δαίμονας.
Αν αγαπηθούν κάνουν
έναν

άνθρωπο….