Για την ποίηση…

Ξανά σε σένα επιστρέφω,
σαν το νερό, σαν τη
βροχή στο χώμα. Και
τώρα πια καταλαβαίνω
το γιατί. Το καταλαβαίνω
τόσο που φαίνεται
ανόητο πλέον.

Εσύ ένα δόγμα τόσο
θεμελιώδες για μένα! Μα
τόσο πολύ μ’ αγαπάς! Μου
μοιάζει πλέον τόσο
τρυφερή αυτή μας η
σχέση. Να σε χαϊδεύω τόσο
με τα δάχτυλα μου και
συ, απλά με την πρώτη
σου

ανάσα να με κάνεις να
τελειώνω. Να με κρατάς
σε εγρήγορση συνεχώς και
να μου ψιθυρίζεις στο αυτί
τα μυστικά σου. Όχι όλα
μαζί, μα λίγα-λίγα! Σαν
τις απαλές μικρές τελευταίες
σταγόνες της βροχής που
μόλις σταμάτησε. Και συ
μόλις που ξεκίνησες να με
εξουσιάζεις με την τρέλα σου
με το άρωμά σου, με την θολή
σου την ματιά. Σε αγαπώ,

γιατί μόνο εσύ ξέρεις πότε
πρέπει να είσαι εκεί και να
με κοιτάζεις κατάματα και πότε
να με αφήνεις μόνο να σε
νοσταλγώ!