Χάσιμο...

Χαμένο μέσα στα σύννεφα
σκόνη βουβής κροτίδας
που αποθεώνεται και χάνεται,
μέσα σε στιγμές άλογες.

Του ψεύδους, της αγωνίας
και των παραλλήλων
θεάσεων, τα σημάδια
χάνονται, και φαίνονται,
όλο και πιο καυτά.

Αλλότρια τα αρώματα για
πόνο που παράγεται
σκυφτά, πάνω από τα σιδερένια
κιγκλιδώματα,, πάνω από τα
μαλωμένα πτώματα που
χάνονται και βρίσκονται, ακολουθώντας
πάντοτε την ίδια
προοπτική,

της φυγής και του
χαμού. Ακολουθώντας πάντοτε
τις ίδιες πορείες, ολοκλήρωση της
φυγής, απώλεια των στιγμών.
Λύτρωσης, που δεν έρχεται,

όσο δυνατά και αν την ποθείς,
όσο τρυφερά και αν την περιμένεις,
άγνωστα βήματα, άγονες
πραγματικότητες του ίδιου
αντικειμένου, προβάλουν
μουντά.

Σκίζουν τον τόπο και
τον χρόνο των
στιγμών αυτών, κρύβονται
στην μνήμη, χαράσσουν με βία
την πορεία των ονείρων μας.

Των νεκρών ονείρων μας. Το φως της
ελπίδας, που δεν παράγεται
αυτούσιο, μα θέλει πια εμάς
για να μπορέσουμε να το οδηγήσουμε
στο κέντρο του ήλιου. Άπραγα
οδηγούνται οι εικόνες, η μια δίπλα
στην άλλη, η μια πίσω από την
άλλη, προς τον διθυραμβικό
αγώνα για επιβίωση.

Ανάγωγα οι αγώνες της
ματαιωμένης ηθικής προβάλουν
πίσω από τους σκοπούς
της πίσσας και της κοπριάς,
και ζέχνουν τον βρώμικο
αέρα της πόλης.