Χωρίς τίτλο

Δυό τρεις σταγόνες αίμα
σε παρακαλώ, στάξε στον
αέρα μου τριγύρω, για να
μπορώ να σε μισώ, για να
μπορώ να φύγω.

Του πάθους το κόκκινο και
των μορφών μας τα σύρματα,
ακουμπούνε τις σάρκες μας
και βάφονται ανεξίτηλα,
βάφονται με τις λέξεις, με
τους ήχους

που βγαίνουν ακατάληπτοι
ξανά από τα στόματα, σαν
ζωγραφιές, παιδιάστικα
αφημένες στο πάτωμα,
λόγια που φωνάζουν την
ζωή μας.

Λέξεις, κι άλλες αλλιώτικες,
και πιο πολλές απρόσιτες στα
αυτιά μας, μαυροφορεμένες και
πύρινες, καίνε τα σωθικά με τη
φωτιά τους. Μορφές απαράλλακτες
στις σκιές της νύκτας που
έχουμε φτιάξει μόνοι μας,

για εμάς. Τόσο είναι το αντίο μας.
Εκεί φτάνει το θέλω της ψυχής μας,
χαράζεται, δίχως χθες, δίχως το
αύριο που υποθετικά μας ανήκει,
και το φτιάχνουμε με τις μπογιές
μας, με το αίμα που σου ζητώ να
μου στάξεις τόσην ώρα στον αέρα
μου, στον αέρα μας.

Χάνω λεπτό το λεπτό την εικόνα
που μου θυμίζει εσένα, χάνω
σιγά σιγά την μυρωδιά του αγρίου
σου κορμιού αγκαλιάζω για
σένα τον αέρα, κενό, χάνω
λεπτό με το λεπτό τα άσχημα σου
μάτια που καυτά, διαχυτικά
πλέουν στον αιθέρα άμορφα.

Σφαδάζω με την μορφή σου
να κυλιέται συνεχώς στο μυαλό
μου, να μη μπορεί να κουνηθεί,
να φύγει από κοντά μας, να ξεχαστεί
στου τώρα και στου μετά μας την
παρακαταθήκη, να αποτοξινωθεί
από την μυρωδιά σου η ψυχή
μας, και να χαθώ, και πάλι σε
άλλη αγκαλιά, σε άλλη παραλία
έτοιμη να με πάρει με βία στο κύμα
της.

Δεν είναι τούτη η φορά που
με κάνεις να αποτρέπω το
βλέμμα μου από τους καθρέπτες
της ψυχής, δεν είναι η καρδιά
μου ετούτη που ποιεί του νου
τα υποχθόνια σχέδια, δεν είναι
αυτή.

Αυτή είναι εκεί, να αδυνατεί
χωρίς να μας διατάζει, να
αποκόπτεται από το σώμα το
πάσχων, και να πέφτει σε πηγάδια,
σε αποβάθρες, σε γκρεμούς
χαρισμένους με αγάπη,

από πολλούς σε λίγους,
από εμένα σε εμένα, στην
τραμπάλα της πραγματοποίησης,
στα απρόβλεπτα ανεβοκατεβάσματα
των περασμένων μας αιώνων.

Και το βήμα γίνεται προς τον
γκρεμό μας, προς τον ιπτάμενο
εμένα, τον βλέπω να χάνεται, να πέφτει,
και στον αέρα γύρο μας, οι
σταγόνες το αίμα κυλούν, δυνατά,
και πέφτουν μαζί, και ακουμπάνε
τα μάτια μας, το μέτωπό μας...