Της γνώσης τα σκαλιά

Χαμένοι άγαρμπα στα σκαλιά
της γνώσης, πεταμένοι από το
φως των κεριών που δίνουν
λίγο χρώμα στο βαθύ μας
μοβ, χαραγμένες οι σκιές της
πέτρας με δρόμους ανοξείδωτους
και με φατρίες ετοιμοπόλεμες.

Ένα, ένα, δύο, δύο. Τα μοχθηρά
σκαλοπάτια της γνώσης γίνονται
αιχμηρά. Κηδεύουν με την ουγκιά
τα πτώματα των ανεπίδεκτης μαθήσεως
μαθητάδων τους, και με λατρεία
και με χαμούς χάνονται στον
αιθέρα.

Τικ τακ το μοχθηρό ξημέρωμα,
τικ τακ τα απλωμένα βάθρα,
χάνουν την αξία τους σαν
γίνεται χρώμα τους το μοβ μας.
Κερδίζουν λίγο από την δόξα
των αιθέρων μας, από την σπιθαμή
της μορφής σου.

Επιτακτική είσαι ξανά,στα
βάθρα, στις εξέδρες, στα έδρανα των
γνωστικών, και οι γνωστικοί
και οι μη, έχουν χάσει την γνώση
πια να σε αναγνωρίζουν, και οι
γνωστικοί και οι μη, σαν μυρίσουν
λίγο από την παλιά σου
δύναμη, το αίμα τους, το γονίδιο
ξυπνά, αναστατώνεται, μα δεν
θυμούνται πως να σε χειριστούν,
τι είσαι..

Στα ρουθούνια μας οι φλόγες
των φρονούντων και στα χέρια
μας οι πληγές των αντιφρονούντων
πέφτουν και τα δυό μαζί με φόρα
στα κεφάλια μας, τα πλευρά μας.

Χαράσσεται η πορεία της αύρας
σου, δίχως να την έχεις επικαλεστεί.
Χαρίζεται η θύμησης σου, χωρίς να
μπορείς να την ανταμώσεις ξανά.

Και μια μπροστά στα ασήμαντα
της μέρας, και δυό πίσω στα
βάρβαρα της ώρας, των καιρών. Την
ματιά σου κρύβεις από τον
ήλιο, και τις ώρες που περνάνε
χαζεύεις στην σχεδιασμένη σου
παλάμη από το χθες. Για να αντικρίσεις
σημάδια όμοια με του τότε.

Τα μάτια τσούζουν, μα δεν
ξέρεις που να προσευχηθείς,
αν προσευχηθείς, τότε θα είσαι
σίγουρα το ίδιο, και χειρότερα
από πριν. Το βλέμμα χάνεται
στο μπλε, γίνεται αέρινο
δεν θωρεί θεούς και μεγαλεία,
θωρεί την λαμπρότητα της ζωής,
τον ήλιο, την φωτιά του.

Και μετά κοιτάζει χάμω,
μπροστά, ευθεία, για να
γνωρίζει που να πάει. Για να
τα καταφέρει να σταθεί δίχως
συμπόνια δίχως ελεημοσύνη,
μοναχά με την μνήμη
του πυρός, μοναχά με την
ωδή του Κάλβου , αντίθετα
σε θεούς και βασιλιάδες.

Δε χωρίζεται η ζωή σε
δύο όμορφα ζωγραφισμένα λόγια.
Ούτε δίδεται χωρίς τον πόνο
της, ούτε βρίσκεται στην σφαίρα μια
αόρατης μαρτυρίας. Μέσα μας, δίπλα μας,
πάνω μας, διδάσκεται η άγνοια,
η ημιμάθεια των καιρών μας,
χάνεται η γνώση από το
μηδέν στο ένα σε ένα βλεφάρισμα
των ματιών που προσποιούνται
πως βλέπουν ελεύθερα, που φοβούνται
από λίγο παραπανίσιο φως.

Από τα δάκρυα, που δεν είναι
πόνου, μήτε φόβου, είναι
δάκρυα ελευθερίας, δάκρυα δέους για
τον ίδιο σου τον εαυτό, αυτά είναι
δάκρυα! Όχι τα άλλα, τα κροκοδείλια,
δικά μου, δικά σου, δικά του,
δικά μας...