Χωρίς τίτλο

Κρύβομαι βαθειά μέσα σου και
αφουγκράζομαι τις κοφτές
σου σπιθαμές αναπνοής.
Η φυγή σου σκαλίζει αργά
και ανάλαφρα τις στιγμές
μου. Και οι ανάγκες που
υποκύπτουν σε σένα.

Θυμός και ανακούφιση. Παραμιλητό
και μαρτύριο φυλακισμένων
ψυχών οι μικρές αθόρυβες
ιαχές των βουνών, οι άπληστες
μυθοπλασίες της φαντασίας,

μεγαλώνουν, και ανθίζει μέσα
τους ο σπόρος της ακολασίας.
Στις βρώμικες παρόδους, γεμάτες
γλίτσα και καπνό, η σαβούρα
της υποτιθέμενης ανθρωπότητας

έχει μαζευτεί, έχει μεταμφιεστεί σε
κλόουν, γελωτοποιοί, που χαζεύουν
το νου και τον πλανούν σε
εικόνες, σε οράματα θριάμβου και
καημού. Κλούβιες οι ιδέες
ζέχνουν το θάνατο.
Σπαρταράνε έτοιμες να
ψοφήσουν, μόνες, στον κάδο
των σκουπιδιών, και σεις

προσπαθείτε με όλη σας τη ζωή,
με την ευρηματικότητά σας όλη,
τεχνητές αναπνοές για να
τις φέρετε πίσω. Μα βρωμάνε.
Και φέρνουν μαζί τους τις
αρρώστιες των σκουπιδιών σας,
κουβαλάνε τα σκατά του μυαλού
σας και σεις δεν βλέπετε

τα σκουπίδια γιατί τα χετε
συνηθίσει για ζωή. Δεν μυρίζετε
το βόθρο που φτιάξατε γιατί είναι
μέσα σας. Απόβλητη η ζωή
προσπαθεί να επιβιώσει, μελανιασμένη
από τις μπουνιές που της
δίνετε με τα φλόρικα χέρια
σας.

Της σκουρόχρωμης νύχτας το
έλα επισκιάζουν οι σκέψεις,
ακροβατούν οι μοίρες με τα δώρα
της γέννας, μητριές ξοστρακισμένες
από το σκέπτεστε, αποφάσεις
του παρόντος θιάσου, και μοιρολατρικές
οι συγκυρίες που παίζουν

ολομόναχες στα απόκρημνα βράχια
της λογικής. Με πόνο στο
κεφάλι τις περιμένω να σακατευτούν
με αγωνία, να γίνουν χίλια
κομμάτια, σκονάκια και
χαμός. Να χαθούν
με μυτιές.

Σκόρπισαν στο ναδίρ των
ευχών μας, διαλύθηκαν
στο τώρα μας, ένα με τα
χρώματα του τόξου του
ουράνιου λαμπιρίζουν τώρα
ξεχασμένες και θρυμματισμένες.