Αυτόβιο

Απόψε να αγκαλιάσω το
θάνατο ποθώ και έρωτα να
του κάνω στης μαύρης νύχτας
μου το ακούσιο ξημέρωμα.

Με αίμα να χαράξω απ’
τις φλέβες μου το όνομα
μου στους σκοτεινούς σου
ανέμους. Και με φιλιά να

πλαγιάσω με το παγωμένο σου
νεκρώσιμο πένθος. Να σε χαϊδέψω
τρυφερά και με φως και με
δροσιάς χαιρετισμό να σε
υποδεχτώ, να σε νοιώσω

μέσα μου, να κυλάς, έτσι,
όπως μόνο εσύ ξέρεις, βαθειά μέσα
στο σώμα μου και με την λαχτάρα
που μόνο για σένα νοιώθω να

έρθω κοντά σου, απόψε θέλω
με θάνατο να χαράξω το
όνομα μου στην σκακιέρα της
πραγματικότητας, και με

δυό λέξεις να χαθώ
από την ύπαρξη, να
αγκαλιάσω την ανυπαρξία,
και να πλαγιάσω με

την αθανασία σου, θάνατε,
να σε χαϊδέψω με όλη μου
τη θέρμη και όλο μου τον
ενθουσιασμό. Είσαι πια τόσο
κοντά μου, το νοιώθω.

Σε βλέπω να πλησιάζεις, σε
ακούω σε κάθε μου σκέψη,
μυρίζω την θανατήλα σου
με κάθε μου ανάσα και
σε προσμένω σαν φιλαράκι

παιδικό, να έρθεις να σβήσεις
τους μαύρους κύκλους από τα
εικοσιδυάχρονα μάτια μου, να
έρθεις να σκοτώσεις τις σκέψεις

που κάνω για σένα από το
πρωί που ξυπνώ, σε προσμένω
σαν αστραπή, να ξαναδώσεις
ζωή στα νεανικά μου χρόνια

και να με λατρέψεις, να
με συμβουλέψεις, σαν στοργικός
πατριός, με μοίρα στα χέρια σου
και λιβάνι στον αιθέρα που

σε περιβάλλει, να μυρίζει
και να με πλανεύει στη
ζάλη της εθελουσίας εξόδου
μου, που το νοιώθω, … πλησιάζει..