Νεκρική σιγή…

Και πίσω από τις σκιές,
το βρόμικο πρόσωπο σου
φαίνεται ταραγμένο. Σαν
μόλις να πέθανε ένα
από τα δέκα πόδια
της ερήμου

που απλά
κοιτώντας από τον ουρανό
αγγίζει το απέραντο γαλάζιο
με την ανάσα της βροχής.

Όπως ο Μάιος φέρνει με
τις τελευταίες του στάλες, τον
ήλιο, καθαρίζοντας τον ορίζοντα
απ’ τη συννεφιά, έτσι και ο
Σεπτέμβρης φέρνει με τις
πρώτες του βροχές τα
πρώτα ποιήματα της λησμονιάς.

Χαζεύοντας τις ψυχές
του πελάγους να πέφτουν αργά
πάνω στο μελάνι, νοιώθω
τις υποψίες του κενού
να γεμίζουν τις
άπειρες στιγμές σιωπής.

Και μέσα στην βελούδινη
νυχτιά, το πεπρωμένο
των ψυχών αναρριχάται σαν
πυρωμένο σίδερο στο
καυτό μετάξι και ανασκαλίζει
τον πόνο της τρέλας των
νεκρών ψαριών…

Μα μια σταγόνα ανημποριάς
μένει χαραγμένη στο
κορμί σου. Αφού υποφέρει
το νεαρό σου κορμί
από τα απρόσμενα
μαχαίρια που το σκότωσαν
αργά και ύπουλα.
Μες στη νύχτα σου

πεθαίνεις μόνος και το
πρωί ξαναπεθαίνεις.